Początek filmu :
- "... świat zareagował. 20 000 Marines pilnuje dostaw żywności".
Amerykanie, w imieniu świata, pojechali do Somalii wprowadzać sprawiedliwość. Dla ich (tych Somalijczyków znaczy) dobra, oczywiście. Każda scena usłana jest trupami czarnoskórych, ale to nie ma znaczenia, bo gdy jeden amerykański bohater straci dłoń, czas ustaje, widzimy cierpienie człowieka zachodu. Naszego człowieka. Na pięknych, proporcjonalnych twarzach amerykańskich chłopców maluje się humanitaryzm. Afrykańskie twarze są spocone, w oczach obłęd, a przecież ci wrażliwi, błękitnoocy chłopcy mają swe rodziny, których zdjęcia noszą na piersi, a czarnoskórzy są bezwzględni i okrutni, i na dodatek wszyscy strzelają. To nic, nad wszystkim czuwa pan generał, który w swoim biurze gra cały czas w grę komputerową na monitorze. Trochę nie potrafi grać, bo to gra wojenna. Ale nie szkodzi. Ma mnóstwo nowoczesnych, elektronicznych gadżetów, na które armia wydaje większe pieniądze, niż budżet niejednego, bogatego państwa. My za to dostajemy piękny, ckliwy film, po którym jeszcze bardziej kochamy Amerykę. Pokochamy też Rosję, gdy nakręci wysokobudżetowy, z dobrą (najlepiej Brad Pitt) obsadą, śliczny film o pokojowej misji w Afganistanie lub na Ukrainie, albo Niemców, którzy bohatersko walczyli z polskimi terrorystami, zwanymi dla zmyłki partyzantami.